Mijn hoofd is het sterkst getraind en het meest gevolgd
Mijn emoties zijn kort
Maar zijn degene die door zullen gaan tot hun boodschap is bereikt
Die krijgen de minste aandacht
Zij zijn het meest weggestopt
Waar ik me wel op focus is logica
Logica brengt me verder, toch?
Analyseren, slim zijn
Als ik het verband op kan slaan waarom ik me vandaag zo voel
Weet ik hoe ik me morgen niet zo hoef te voelen
Toch?
Als ik genoeg kennis heb, heb ik altijd een antwoord
Maar nee,
Zo werkt het duidelijk niet
Zo werkt het gewoon duidelijk niet.
Want,
Hoe wéét ik wat ik voel, wat belangrijk is?
Daar zijn die emoties voor
Die lijfsignalen
Niet de gedachten.
Niet altijd logica
Dat helpt ook, het begrijpen
maar niet op zichzelf staand
En dat maakt het eng en bevrijdend tegelijk
Mijn lijf is dat kompas wat ik zoek, die houvast
Maar dat gaat niet altijd het antwoord kunnen geven die ik op dat moment wil
Laat staan dat het de toekomst voorspelt
Laat staan dat het die controle geeft waar ik zo naar verlang
Het geeft houvast wat ik nodig heb en richting als ik durf te luisteren
Maar dat luisteren en voelen doet soms vreselijk veel pijn
Maar het doet uiteindelijk nooit meer pijn als
verlangen naar een plek waar ik niet ben
een ander persoon willen zijn die ik niet ben
Het niet luisteren en stilstaan pakt beetje bij beetje de vreugde af
Het zorgt voor dat mijn lijf steeds harder roept
En ik steeds minder goed begrijp waarom ik heb wat ik heb
Het zorgt voor steeds minder comfort en veiligheid om mezelf te zijn
Het laat me de kleine dingen van het leven niet meer zien
En ondertussen nemen de gedachtes het over
Ze nemen het niet alleen over,
Ze zorgen elke dag op zoveel momenten voor onbewuste pijn
De pijn die je niet meteen voelt
Maar die zo ontzettend aanwezig is in de onderstroom
want dat zijn die emoties die opstapelen
Die gehoord willen worden
En waarom is het dan toch zo makkelijk om daarover heen te denderen?
De dromen die eronder zitten blijven onder de grond als zaadjes
Maar ik geef ze geen water
Dus gaat al mijn water naar andere plantjes
En zo lang als ik doorga
Sta ik weer op hetzelfde punt en vraag ik me af
Hoe heeft het zo ver kunnen komen?
Weer het analyseren,
Weer het nadenken
En dan vraag ik me af waarom mijn plantjes zo weinig leven
En dat doet ook vreselijk veel pijn
Dus, welke pijn wil ik?
Door mijn cliënte Eva